უცხოების შობა
აი, ეგეთი დღეებს ნაცრისფერ საღამოებს, ნაახალწლევს, როცა შობის ღამის წინა დღეებია და უცხო სიჩუმე ედება ღობისძირებს მიკუნჭულ შარშანდელ ფოთლებს, აი, ეგეთ სევდიან, ჩავლილ დღესასწაულებისას მახსენდება ხოლმე ორი ადამიანი, სოფლის ორი გიჟი, როგორ მიდიან ბორიას მამის თედოს ქელეხიდან გამოსულები, ნასვამები და ხელგადახვეულები, როგორა ჰყავს გულისკენ მიზიდული ჯაგიაანთ ანზორა გიჟ შოთას და რაღაცნაირი კმაყოფილებით მიდის ორი გიჟი სოფლის ორღობეში, როგორც ნამდვილი ადამიანები, როგორც სოფლის წესია და რიგი. სულ ეგენი მიდგანან თვალწინ, მე ხო ვდგავარ ჩვენი ეზოს გალავნის ძირას პაპაჩემის დარგულ თუთის ძირში პირდაფჩენილი და მოიხედავს უეცრად გიჟი შოთა და ისე, რომ ანზორამ ვერ დაინახოს, ხელს არ ამიწევს?! თან ისე მიცინის, ეგე, ნახეო, ჩვენცაო... გიჟი შოთა ჭკვიანიც იყო. სოფლის სიგიჟეებს ფეხი აუბა. სტალინის ეპოქის სოფელში საფლავებზე გატანილ წითელ კვერცხებსა და პასკებს, ხელად მოუსვავდა ხელს და მოფარებულში შეზიდავდა. უხაროდა ჭირისუფალსაც, აბა, ჩვენი გაგორებული კვერცხი ვინ ნახაო, აბა, განა არ გაგვიტანია პასკა საფლავებზეო?!
